Σε ποιο μέλλον θέλουμε να ζήσουμε;

Αναρτήθηκε από… Unknown

Τις τελευταίες μέρες μερικοί προσπαθούν να κομματικοποιήσουν το θέμα της ρύπανσης του Μαλιακου. Είναι πράγματι λυπηρό να διαβάζουμε τέτοιες απόψεις, και είναι –τουλάχιστον – αφελές να πιστεύουν κάποιοι ότι μπορεί ένα πολιτικό κόμμα από μόνο του να σταματήσει αυτό που συμβαινει σήμερα στον Μαλιακο.

Επιπροσθέτως θα έλεγα, ότι είναι –τουλάχιστον – εγκληματικό να αποποιούμαστε των ευθύνων μας και να περιμένουμε, γκρινιάζοντας, να λύσει κάποιος άλλος το πρόβλημα

Η αλήθεια είναι ότι δεν εχουμε – εμείς τουλάχιστον - αξιόπιστα δεδομένα να αποδείξουμε τις αιτιες της ρύπανσης. Όμως από το 2002 έρευνα είχε δείξει ότι το οικοσύστημα, επιβαρυνόταν με συγκεντρώσεις θρεπτικών συστατικών, μετάλλων, φυτοφαρμάκων και πολυκυκλικών αρωματικών υδρογονανθράκων. Ο Σπερχειός ακόμα αποτελεί αποδέκτη των αποβλήτων κτηνοτροφικών μονάδων, βιομηχανιών, καθώς και λυμάτων και στερεών απορριμμάτων. Η χρήση των φυτοφαρμάκων και λιπασμάτων έχει υπερδιπλασιαστεί τα τελευταία 15 χρόνια. Και όλα αυτά καταλήγουν στον Μαλιακο. Η συνεχής προσοχή και παρακολούθηση του οικοσυστήματος ήταν αναγκαία.

Δεν μπορώ να ξέρω κατά πόσο οι αρμόδιες αρχές παρακολουθούσαν την εξέλιξη της ρύπανσης του Μαλιακου όλα αυτά τα χρόνια. Αν βρουν χρόνο και έχουν την καλή διάθεση, ας μας απαντήσουν.

Εμεις, ας επικεντρωθούμε στην σημερινή- τραγική - κατάσταση του Μαλιακού. Όσοι είμαστε από την περιοχή και ζούμε σε πόλεις και χωριά γύρω από τον Μαλιακο, έχουμε δει λύματα από εργοστάσια και βιομηχανικές μονάδες, κυρίως ελαιοτριβείων, που καταλήγουν ανεπεξέργαστα σε διάφορα ρέματα και αυλάκια και από κει στον Μαλιακό. Έχουμε δει εστιες ρύπανσης όπως παράνομες χωματερές που μολύνουν την γη και τον υδροφόρο ορίζοντα. Ξέρουμε πολλούς που χρησιμοποιούν αλόγιστα φυτοφάρμακα, στις αγροτικές τους καλλιέργειες.

Τα ξέραμε, τα βλέπαμε και όμως σιωπούσαμε. Για χρόνια, νομίζαμε ότι τίποτα απ’ όλα αυτά δεν μας αφορούσε, αρκεί που δεν μας χαλούσαν την θέα, και το καλό μας όνομα. Θεωρούσαμε πως ο Μαλιακός θα μπορούσε να εξαφανίσει – για πόσο καιρό, άραγε; - όλα τα αποβλητα μας.

Να όμως που ξεπεράσαμε τα όρια. Ο Μαλιακός δεν αντέχει άλλα λύματα, δεν μπορεί να απορροφήσει και να καθαρίσει άλλο τα αποβλητα μας. Ο ΜΑΛΙΑΚΟΣ ΕΙΝΑΙ ΠΙΑ ΤΑ ΑΠΟΒΛΗΤΑ ΜΑΣ. Και έτσι φτάσαμε στο σημείο να βλέπουμε τα ψάρια να «αυτοκτονούν». Τι περίεργη λέξη, αλήθεια, για να περιγραψουμε τι συμβαίνει! Μια μόνο λέξη χρειαζόταν, για να αποποιηθούμε και πάλι των ευθυνών μας…..

Μέχρι πότε; Μέχρι πότε θα καταστρέφουμε το περιβαλλον που μας δινει ζωή, μεχρι πότε θα γκρινιάζουμε για την κατάντια μας, δηλητηριάζοντας την θάλασσα μας, και την γη μας, εμας τους ιδιους, τα παιδιά μας.

Ποιον περιμένουμε να μας λύσει το πρόβλημα; Ποιος ενδιαφέρεται περισσότερο για το μέλλον αυτού του τόπου, αν όχι εμείς οι ίδιοι;

Είναι τώρα ο καιρός, να αναγνωρίσουμε τα λάθη μας, να αναλάβουμε τις ευθύνες μας και να κινητοποιηθούμε. Είναι καιρός να προστατεύσουμε τον τόπο μας, να τον κάνουμε καλύτερο. Είναι καιρός να δουλέψουμε όλοι ΜΑΖΙ για να το πραγματοποιήσουμε.

Αθηνά Δράκου

Από την ΑΤΗΕΝΑ
Επιστροφή στην αρχική σελίδα