Απόψεις για τον Καποδίστρια ΙΙ
Αναρτήθηκε από… kamena voyrla blogger
ΠΑΜΕ ΚΑΜΕΝΑ,ΛΕΝΕ ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΛΙΒΑΝΑΤΕΣ!
ΔΗΜΟ ΘΕΡΜΟΠΥΛΩΝ ΟΡΑΜΑΤΙΖΕΤΑΙ Ο ΔΗΜΑΡΧΟΣ ΜΟΛΟΥ!
Ο δήμαρχος Δαφνουσίων Ανέστης Μαυροειδής εξέφρασε στον FM-1 την άποψη πως ο δήμος του θα πρέπει να συνενωθεί με τον δήμο που θα προκύψει από την ένωση του Αγίου Κωνσταντίνου , των Κ.Βούρλων και του Μολου καθώς έχουν περισσότερα κοινά χαρακτηριστικά απ ότι με την Αταλάντη.
Παράλληλα δηλώνει αποφασισμένος να κάνει δημοψήφισμα σε κάθε Δ.Δ. για να αποφασίσουν οι δημότες πως θέλουν τον νέο Καποδίστρια. Ο δήμαρχος Μολου Βαγγέλης Τετριμίδας επιμένοντας στην ανασύσταση του Δήμου Θερμοπυλών απέστειλε νέα επιστολή στο υπουργείο Εσωτερικών ενημερώνοντας και όλα τα κόμματα ζητώντας να ενταχθούν οι Θερμοπύλες στον νέο δήμο που θα έχει έδρα τον Μολο.
Είναι μια μοναδική ευκαιρία με την νέα διοικητική δομή να αναβιώσει ο δήμος Θερμοπυλών και να αναδειχτεί η ιστορικότητά του τονίζει χαρακτηριστικά στον FM-1.
lamiafm1.gr
Επιστροφή στην αρχική σελίδα
Αναρτήσεις
6 σχόλια:
Πόλεις των Επικνημιδίων Λοκρών ήταν το Θρόνιο(πρωτεύουσα των Επικνημιδίων),η Αλόπη,Ο Δαφνούς,αι Κνημίδες,η Τάρφη,η Σκάρφεια,η Νίκαια,η Βήσσα,η Καλλίαρος,η Αυγεία,οι Αλπηνοί.Θρόνιο:Τρία χιλιόμετρα Δυτικώς των Καμένων Βούρλων στη θέση παλαιόκαστρο πικράκι, νοτιοανατολικώς του πλατανιά(αρχ.Βοαγρίου)διατηρούνται ερείπια του τμήματος τειχών ισοδομικής τεχνικής.Στα απομεινάρια αυτά αναγνωρίζεται η θέσις του αρχαίου Θρονίου,ο λιμένας του οποίου εβρίσκετο κοντά στην παραλία του Καινουρίου.Το Θρόνιο υπήρξε η πρωτεύουσα των Επικνημιδίων Λοκρών,οι οποίοι με τους κατοίκους άλλων Λοκρικών πόλεων έλαβαν μέρος εις την κατά της Τροίας εκστρτεία.Κατά τον Πελοποννησιακό πόλεμο οι Αθηναίοι(430 π.χ)υπό τον στρατηγό Κλεόπομπο κατέλαβαν το Θρόνιο για να εμποδίσουν την προέλαση των Σπαρτιατών προς βορά και έλαβαν ομήρους.Ολόκληρος η περιοχή υπέστη τις συνέπειες του καταστρεπτικού σεισμού(427 π.χ).Μετά παρέλευση εβδομήντα τεσσάρων περίπου ετών,και στη διάρκεια του Β`Φωκικού(ιερού πολέμου),όταν το Θρόνιο δέσποζε στη διάβαση των Θερμοπυλών,γνώρισε τον εξανδραποδισμό των κατοίκων και περιήλθε υπό τον έλεγχο του Ονομάρχου.Το Θρόνιο από την αρχή του 3 π.χ αιώνα και μέχρι της κυριαρχίας των Ρωμαίων,εβρίσκετο υπό την επιρροή της Αιωλικής συμπολιτείας.Με τη σύσταση του Ελληνικού Κράτους εντοπίζεται οικισμός στα σημερινά Καμένα Βούρλα που ανήκε στο Δήμο Θρονίου Γ`Τάξεως.Το 1836 έδρα του Δήμου ορίσθηκε το Καινούργιον.Με Β.Δ(21-12-1855)η έδρα του Δήμου μεταφέρθηκε στο συνοικισμό της παραλίας στον οποίο δόθηκε με το ίδιο Β.Δ το όνομα Θρόνιον.Με το Β.Δ(1-12-1887)η έδρα του Δήμου μεταφέρεται από το Θρόνιο στο Ριγγίνιον.Με το Β.Δ(27-9-1890)ο Δήμος προάχθηκε στη Β`τάξη με πληθισμό 2160.Ο Δήμος λειτούργησε από το 1836 μέχρι το 1912.Χωριά που αποτέλουσαν το Δήμο ΘΡΟΝΙΟΥ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟΝ είναι έδρα του Δήμου ΘΡΟΝΙΟΥ,ΡΩΜΑΝΙ ΔΕΡΒΙΣΑΔΕΣ(ΑΓ.ΣΕΡΑΦΕΙΜ),ΚΟΜΝΗΝΑ,ΡΙΓΓΙΝΙΟΝ,ΚΑΘΑΡΕΣΙ,ΧΑΡΜΑ,ΚΑΡΥΑ,ΠΙΚΡΑΚΙ,ΜΑΡΤΙΤΣΑ,ΠΑΛΙΟΧΩΡΙ.ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟΝ:Το χωριό κτίσθηκε από κατοίκους του παλαιοχωρίου που εγκατέλειψαν τα σπίτια τους.Έτσι έδωσαν στο νέο τους χωριό την ονομασία Καινούργιο.ΠΑΛΙΟΧΩΡΙ:Διαλυμένο χωριό,στη θέση της Λουτροπόλεως των Καμένων Βούρλων σημειώνεται στο χάρτη του Αγγλικού Ναυαρχείου.Πρώτη επίσημη ονομασία ως Καϋμένα Βούρλα έχουμε στο Β.Δ του Γεωργίου Α`στις 29 Αυγούστου 1912.
Ο ΚΥΡΙΟΣ ΤΕΤΡΙΜΙΔΑΣ ΠΡΟΤΕΙΝΕΙ ΔΗΜΟ ΘΕΡΜΟΠΥΛΩΝ ΜΕ ΕΔΡΑ ΤΟΝ ΜΟΛΟ.
ΕΑΝ ΜΙΛΑΜΕ ΓΙΑ ΑΝΑΣΥΣΤΑΣΗ ΔΗΜΩΝ ΒΑΣΗ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΚΟΤΗΤΑΣ ΤΟΥΣ,ΚΑΙ ΕΧΟΝΤΑΣ ΥΠΟΨΙΝ ΤΟ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΚΕΙΜΕΝΟ,
ΑΝΤΙΠΡΟΤΕΙΝΩ Ο ΝΕΟΣ ΔΗΜΟΣ ΠΟΥ ΘΑ ΠΡΟΚΥΨΕΙ,ΝΑ ΕΧΕΙ ΕΔΡΑ ΤΟ ΚΑΙΝΟΥΡΙΟ Η ΤΑ ΚΑΜΕΝΑ ΒΟΥΡΛΑ,ΚΑΙ ΝΑ ΛΕΓΕΤΑΙ ΔΗΜΟΣ ΘΡΟΝΙΟΥ.
ΓΕΩΡΓΙΟΣ Κ.ΑΝΕΣΤΟΠΟΥΛΟΣ
Η παλιά ονομασία του χωριού ήταν Δερβισάδες Αποσπάσματα από το βιβλίου που έγραψε το 1948 ο εφημέριος Κων/νος Μπάλλας Στο χωριό Δερβισάδες ζούσε η οικογένεια Μελετοπούλου εν έτη 1865.Ο γέρων Παναγιώτης Μελετόπουλος ευσεβής χριστιανός μία νύκτα εμφανίζετε ο άγιος Σεραφείμ στον ύπνο του και του λέει .΄΄Εις το μέρος όπου ο Γεώργιος Αναστασίου έχει το στάβλο των βοών του ακριβώς εις την πάχνην,θα σκάψεις περί τα πέντε μέτρα βάθος και θα βρεις την εικόνα μου ,την οποίαν θα σε οδηγήσω άλλην φοράν το τι θα κάνης .Μόλις ο θεός δώσει την ημέραν θα ειδοποιήσης τον δήμαρχον θρονίου, ίνα προστάξει υπηρεσίαν προς εκταφήν της εικόνος...μη αμελήσεις. Την πρω'ι'αν ο γέρων Παναγιώτης είπεν εν εαυτώ ότι συνήθες Όνειρον είναι ,και δεν έδωσε σημασίαν του οράματος .Εις ουδένα ουδέν ανέφερε .Την επομένην όμως νύκτα ,και πάλιν ο άγιος φαίνεται εις τον ίδιον και του ανέφερεν όλα όσα του είχεν ειπεί την περασμένην νύκτα ,λέγεται μάλιστα 'οτι τον απείλησε .Την επομένην ημέρα ο γέρων Μελετόπουλος δεν ανέφερε και πάλιν είς κανέναν τίποτα απολύτως.Την μεθ'επομένην νύκτα φαίνεται και πάλιν ο άγιος αλλά αυστηρός,όχι όπως τις άλλες νύκτες.Προστάζει τον γέροντα, και του λέγει, οπωσδήποτε σήμερον το πρωί θα αρχίσει η εσκαφή του μέρους όπου σου υπέδειξα ίνα η θεία και θαυματουργός εικών εξέλθει υπό την γήν.Επί πλέον δε του λέγει ότι δίπλα από το βουστάσιων του Γεωργίου Αναστασίου θα κτίσετε την Εκκλησίαν μου. Είναι αληθές ότι ο άγιος έδειρε τον γέροντα διά την μη υπακοήν είς τα λόγια του κατά τας δύο περασμένας νύκτας. Πράγματι ο γέρων λίαν πρωί αναφέρει το γεγονός είς τον δήμαρχον θρονίου και είς τους κατοίκους.Ο δήμαρχος όμως όχι μόνον υπηρεσία δεν έδωκεν είς τον γέρο αλλά και ειρωνεύθη αυτόν . Ο γέρων Μελετόπουλος όμως δεν έχασε την ψυχραινίαν του ,έρχετε είς το χωρίον του Δερβισάδες, καλεί ολόκληρον το χωρίο δια κοδωνοκρουσίας και αναφέρη το γεγονός και την αδιαφορίαν του δημάρχου .Αμέσως 25 νέοι του χωρίου Δερβισάδες κατέφθασαν επί τόπου ,5 λεπτά από το χωριό ,με τας αξίνας των και ήρχισαν να σκάπτουν είς το μέρος όπου υπέδειξε ο γέρος . Μόλις έφθασαν είς τα πέντε μέτρα βάθος,ο γέρων τους σταματά και τους λέγει να χτυπούν πιο σιγά διότι ανεφάνη η θαυματουργός εικών του Οσίου Σεραφείμ ,ίνα μη βλαβή προξενήθη είς αυτήν. Μετά την εκσκαφήν,ανεσύρθη η εικών είς την επιφάνειαν. Αμέσως κατέφθασαν επί του τόπου ο δήμαρχος Θρονίου και πολλοί χωρικοί από τα πέριξ χωριά όπου εγένετο υπαίθριος Λειτουργία και λιτανεία Εκτίσθη διαταγή και δαπάνη του δημάρχου Θρονίου ο κατεστραμμένος ναός εντός της γής είς 5 μέτρα βάθος όπου εναπετέθη η θαυματουργός αγία εικών του αγίου Σεραφείμ προς λα'ι'κόν προσκύνημα ,μετεφέρθη δε και η ιερά και θεία Κάρα του αγίου όπου και σήμερον υπάρχει είς τον ναόν του.Σωζόμενος ο ναΐσκος αυτός σήμερον με τα αθάνατα αυτά μνημεία του, ονομάζεται Εύρεσις Το χωριό Δερβισάδες ύστερα από όλα αυτά μετεφέρθη και εκτίσθη γύρωθεν του ναού του αγίου Σεραφείμ και μετωνομάσθη από Δερβισάδες ,προς τιμήν του αγίου ,Άγιος Σεραφείμ Κατά το έτος 1865 ήρχισεν η ανέγερσις του σημερινού μεγάλου αριστουργηματικού ναού Αγίου Σεραφείμ ,δίπλα είς τον ναΐσκον .Όταν τελείωσε το έργον του ναού , η επίσημος Εκκλησία ώρισεν ημέρα της μνήμης του αγίου την 6'' Μαΐου.''
Μετά απ' το αρχαίο Θρόνιο που ξεψύχησε παρακμάζοντας από σεισμούς, ληστρικές επιδρομές, εμφύλιους σπαραγμούς, υψώθηκε το νέο Θρόνιο, πατώντας στο μεγαλείο του παρελθόντος της Επικνημίδιας πρωτεύουσας.
Κάποιοι δεν εγκατέλειψαν τις εστίες τους, παρά έμειναν για να μεταλαμπαδεύσουν την αγάπη τους για τη γενέθλια γη και στις επόμενες γενιές.
Λίγο μακρύτερα από το αρχαίο Θρόνιο, ιδρύονται οικισμοί όπως το 'Πικράκι' και το ‘Παλαιοχώρι' ή 'Παληοριμάνι'. Μια ομάδα όμως ανθρώπων δεν μπορεί να εγκαταλείψει την παλιά πόλη, δεν αντέχει να την αφήσει, έστω κι αν αυτή είναι ένα σωρός από συντρίμμια.
Μαζεύοντας τις δυνάμεις τους ξαναχτίζουν τον οικισμό και η ελπίδα να δώσουν στη νέα πόλη την παλιά της αίγλη, αναθαρρεύει μέσα τους ξανά. Και το πετυχαίνουν. Η νέα πόλη τίποτα δεν στερείται της παλιάς. Όμως η μοίρα της φαίνεται πως ήταν να κάνει συνέχεια αγώνα για την επιβίωση της.
Γύρω στο 1800, στο νέο Θρόνιο, ιδρύεται η έδρα Τούρκου Μπέη, η οποία υπάρχει μέχρι την απελευθέρωση. Οι κάτοικοι του οικισμού, μαζί με τους άλλους Στερεοελλαδίτες, αγωνίζονται να βρουν ξανά τη χαμένη ανεξαρτησία τους. Ο τόπος, για μια ακόμη φορά, γίνεται χώρος θυσίας, για τη σωτηρία σώματος και ψυχής.
Οι κάμποι γεμίζουν μ' άρματα, οι παραλίες γίνονται ορμητήρια εναντίον του κατακτητή, γεμίζοντας Τρικάταρτα καράβια' μ' όπλα και μπαρούτι. Το αίμα τρέχει ξανά άφθονο για να φέρει πίσω την πολυπόθητη λευτεριά. Η περιοχή αναδεικνύει μάρτυρες και ήρωες.
Οι Τούρκοι άφησαν πίσω τους μόνο χαλάσματα. Οι τελευταίοι υπολογίζεται πως πρέπει να 'φυγαν γύρω στο 1823. Τα σπίτια του νέου Θρονιού, είχαν μετατραπεί, σ' όλο αυτό το διάστημα της σκλαβιάς, σε εστίες των αλλοθρήσκων εχθρών, που είχαν εκδιώξει τους ντόπιους.
Μετά τη φυγή των Τούρκων ο οικισμός ξαναστήνεται. Αυτή τη φορά όμως, όχι κοντά στη θάλασσα, αλλά στη θέση 'Παληοριμάνι'. Στον παραθαλάσσιο εγκαταλελειμμένο
οικισμό, κατόπιν άδειας του 1839 βασιλικού διατάγματος, ιδρύεται από ομάδα Γάλλων, εργοστάσιο που παρήγαγε ζάχαρη από τεύτλα και ο οικισμός μετονομάζεται «Παλαιά Γαλλία».
Οι Γάλλοι έφυγαν από το Ν. Θρόνιο μεταξύ του 1850 και 1855. Μέχρι σήμερα ακόμα, όταν γίνονται εκσκαφές για την ανέγερση σπιτιών στην περιοχή, βρίσκονται κατάλοιπα του εργοστασίου εκείνου, όπως λέβητες, σιδερένια πλαίσια κ.λ.π.
Όταν οι Γάλλοι εγκατέλειπαν τον τόπο, οι εκδιωγμένοι ντόπιοι ξαναγύρισαν και ανέγειραν τον οικισμό εκ νέου. Τον ονόμασαν ξανά Θρόνιο, σε ανάμνηση της παλιάς ομώνυμης πρωτεύουσας της Επικνημιδίων Λοκρών. Αυτό έγινε, όπως προαναφέραμε, μετά το 1855 και η πρώτη οικογένεια που εγκαταστάθηκε, ήταν του Δημητρίου Κλουτόπουλου. Ο ίδιος έγινε δήμαρχος του 'Δήμου Θρονίου', με έδρα το νέο οικισμό, ο οποίος συμπεριλάμβανε τα χωριά Άγιο Σεραφείμ, Καμένα Βούρλα, Καρυά, Κόμνηνα, Ρεγγίνι, Χάρμα καθώς και το χωριό Καινούριο που είχε αρχίσει να υπάρχει με λιγοστές όμως οικογένειες.
Το τέλος ενός ιστορικού οικισμού
« Ω, πόσο στη θανή θα σε γλυκάνουν,
με τη μαγευτική βοή που κάνουν,
ολοζώντανης νιότης ομορφάδες
που σα θύμισες μέσα σου πληθαίνουν!
Ω, να μπορούσες έτσι να πεθαίνουν
κι άλλες ψυχές, της ψυχής σου αδερφάδες!
Λ. ΜΑΒΙΛΗΣ
Το νέο Θρόνιο ερημώθηκε τελείως γύρω στα 1886, παραμένοντας όμως ονομαστικά ως έδρα του δήμου Θρονιού μέχρι το 1901, οπότε και η έδρα του δήμου μεταφέρεται στο Ρεγγίνι. Οι περισσότερες οικογένειες του διαλυόμενου τελειωτικά πια οικισμού εγκαταστάθηκαν στο νεοσύστατο Καινούριο.
Σύμφωνα με μαρτυρίες αξιόπιστες το έτος 1888, ιδρύεται στο Καινούριο Γραμματοδιδασκαλείο, με δάσκαλο τον Αθανάσιο Σανιδά, ο οποίος ήταν και ο ιερέας του χωριού. Ο γραμματοδιδάσκαλος αυτός υπηρέτησε στην εκκλησία και στο σχολείο του Καινούριου μέχρι το έτος 1894. Το νήμα της ζωής όμως καθώς και το αξιοζήλευτο έργο
του παπα-δάσκαλου, κόπηκε απότομα την αυγή της 23ης Απριλίου, όταν αυτός σκοτώθηκε από κεραυνό.
Το τέλος του 1900 βρίσκει το Καινούριο με πενήντα οικογένειες, ενώ οι μαθητές του σχολείου ανέρχονται στους είκοσι πέντε.
Το 1970 το χωριό αποτελούνταν από διακόσιες πενήντα οικογένειες και το σχολείο λειτουργούσε ως τριθέσιο με εκατό περίπου μαθητές και τρεις δασκάλους.
Ομήρου Ιλιάδα, στίχοι 527-535
«Τους Λοκρούς τους κυβερνούσε
ο γιος του Οϊλέα,
που ήταν μικρόσωμος και φορούσε
λινό θώρακα,
στο κοντάρι όμως ξεπερνούσε
όλους τους Έλληνες και τους Αχαιούς.
Αυτοί (οι Λοκροί), κατοικούσαν στην Κύνο
και τον Οπούντα,
στην Καλλίαρο, τη Βήσσα και τη Σκάρφη
στις όμορφες Αυγές και την Τάρφη, στο Θρόνιο, κοντά στο ρέμα του Βοαγρίου. Αυτόν (τον Αίαντα) τον ακολουθούσαν στον πόλεμο (της Τροίας), σαράντα μαύρα καράβια Λοκρών, αυτοί δε (οι Λοκροί) έμεναν απέναντι από την Ιερή Εύβοια».
Φήμες θέλουν το Θρόνιο να παίρνει από την αρχή της ίδρυσης του το όνομα «Ελλάδα» και τους κατοίκους του να είναι οι πρώτοι Έλληνες που κατοίκησαν στην Ελληνική γη.
Πριν πολλά πολλά χρόνια, πριν ακόμα γίνει ο σεισμός και βουλιάξει το Θρόνιο, ο τόπος μας ήταν ενωμένος με την Εύβοια και τα Λιχαδονίσια. Με το σεισμό όμως χωρίστηκε απ' αυτά και ο κόσμος ανέβηκε στα βουνά - εννοεί την Κνημίδα και τον Καλλίδρομο -. Ύστερα κατέβηκαν ξανά κι έχτισαν το χωριό κοντά στη θάλασσα.»
Γεγονός είναι πως τα εδάφη της Ευβοίας και των Λιχάδων, μοιάζουν πολΰ στη σύσταση τους, μ' αυτά της Λοκρίδας.
Οι γνώμες των ιστορικών γεωγράφων πάνω σ' αυτό το θέμα διχάζονται. Ο γεωγράφος Στράβων αναφέρει χαρακτηριστικά ότι «το Θρόνιο ήτο πόλις χτισμένη πλησίον της θαλάσσης», ενώ ο ερευνητής Ζ. Πρωτοπαπάς που ασχολήθηκε με θέματα της Λοκρίδας αναφέρει: «Βγαίνοντας από τα Καμένα Βούρλα διακρίνουμε τα λιγοστά ερείπια του Θρόνιο στην τοποθεσία Παλιόκαστρο - Πικράκι», τοποθετώντας προφανώς το Θρόνιο στα βορειοδυτικά του όρους της Κνημίδας.
Τεκμηριωμένες πληροφορίες της εγκυκλοπαίδειας «ΠΥΡΣΟΣ» αναφέρουν ότι το Θρόνιο βρισκόταν εδώ που βρίσκεται σήμερα το Καινούριο και ότι από τα ερείπια της κατεστραμμένης πόλης, ξεπήδησε μια άλλη, χτισμένη στο μεγαλείο της πρώτης.
Η ονομασία του Θρονιού
Για την ονομασία «Θρόνιο» που πήρε η πρωτεύουσα την Επικνημιδίων Λοκρών, δυο πιθανές εξηγήσεις, είναι οι παρακάτω:
α) Να προήλθε από τη λέξη Θρόνος, που στην αρχαιότητα σήμαινε το πολυτελέστατο και το τιμητικότερο κάθισμα, το οποίο ήταν έτσι κατασκευασμένο, ώστε να είναι ιδιαίτερα αναπαυτικό, και ντυμένο με ύλες πολύτιμες, όπως χρυσές ράβδους και μικρά διαμαντάκια.
Ο θρόνος συνήθως ήταν στρωμένος με πολυτελή υφάσματα, κεντημένα με ποικιλία σχεδίων και χρωμάτων. Στο θρόνο κάθονταν πρόσωπα σπουδαία, όπως αυτοκράτορες και βασιλείς.
Από το υποκοριστικό της λέξης θρόνος = θρονί ή θρόνιο υπάρχουν πολλές πιθανότητες να προήλθε και η ονομασία «θρόνιο», θέλοντας έτσι να δηλώσει τιμητικά, την ξεχωριστή θέση που κατείχε αυτή η πόλη, ανάμεσα στις άλλες της εποχής της, εξαιτίας του πλούτου και της υπεροχής της που την έκανε να διαφέρει από εκείνες.
β) Η δεύτερη πιθανή εξήγηση είναι να προήλθε από το «θρόνιο», ονομασία λεπτεπίλεπτου υφάσματος, πάνω στο οποίο ήταν τα «θρόνα», κεντημένα, δηλαδή, μικρά ανθάκια.
Επειδή οι κάτοικοι του αρχαίου Θρονιού μπορεί να είχαν ως κύρια ασχολία τους την κατασκευή τέτοιων υφασμάτων, πολύ πιθανόν η πόλη να ονομάστηκε έτσι απ' αυτή τους την ασχολία.
Γεγονός είναι πάντως πως οι αρχαίοι Λοκροί ασχολούνταν με την καλλιέργεια φυτών, κατάλληλα για τη βαφή και τη διακόσμηση των πιο πάνω υφασμάτων.
Κάποιοι υποστηρίζουν πως μέχρι σήμερα ακόμα, στις όχθες του ποταμού Βοαγρίου, υπάρχουν τέτοια φυτά, που μπορούν να χρησιμοποιηθούν για το βάψιμο ενδυμάτων, ακόμα και μαλλιών.
Δημοσίευση σχολίου