Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου: κριτική στην εκπαίδευση χωρίς δημοσίευση ανώνυμων καταγγελιών

Αναρτήθηκε από… kamena voyrla blogger

Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου στην πρόσφατη απόφαση Flux κατά Μολδαβίας (αρ. 6) επιβεβαίωσε ότι η ελευθερία της έκφρασης δεν περιλαμβάνει την δυνατότητα δημοσίευσης ανώνυμων καταγγελιών που στρέφονται εναντίον προσώπων, χωρίς να έχει προηγουμένως ζητηθεί η δική τους τοποθέτηση και χωρίς να έχει διενεργηθεί ανεξάρτητη έρευνα που να τεκμηριώνει τα στοιχεία της δημοσίευσης.

Στην υπόθεση εκείνη, ο διευθυντής ενός σχολείου που καταγγέλθηκε για δωροδοκία, δικαιώθηκε σε όλους τους βαθμούς της εθνικής δικαιοσύνης, κατά την εκδίκαση αγωγής του εναντίον της εφημερίδας που δημοσίευσε την ανώνυμη καταγγελία. Παρ' όλο που η εφημερίδα κάλεσε μάρτυρες στη δίκη, οι οποίοι επιβεβαίωσαν περιστατικά δωροδοκίας, τα εθνικά δικαστήρια, όπως και το Ευρωπαϊκό, έκριναν ότι ήταν ήδη πολύ αργά κι ότι τέτοιου είδους τεκμηριώσεις έπρεπε να είχαν προηγηθεί του δημοσιεύματος.

Ο ευρωπαίος δικαστής που μειοψήφησε θεωρεί άσκοπη την αναζήτηση της αντίθετης άποψης πριν την δημοσίευση και αναφέρει ότι η εφημερίδα δεν έπρεπε να καταδικαστεί, αφού προσκόμισε μαρτυρίες που τεκμηρίωναν την κατηγορία. Με αυτή την επιχειρηματολογία όμως η μειοψηφούσα γνώμη αφενός παρακάμπτει την θεμελιώδη υποχρέωση προηγούμενης τεκμηρίωσης του δημόσιου λόγου, ενώ αφετέρου εξομοιώνει την δίκη για τη συκοφαντική δυσφήμηση με τη δίκη για την δωροδοκία. Όσοι μάρτυρες κι αν κατέθεταν ότι ο γυμνασιάρχης δωροδοκήθηκε, φυσικά και δεν θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε αθώωση της εφημερίδας, αφού αντικείμενο αυτής της δίκης δεν είναι αν ο γυμνασιάρχης όντως δωροδοκήθηκε, αλλά εάν η εφημερίδα είχε παρακάμψει υπαιτίως τα στάδια δημοσιογραφικής έρευνας που όφειλε να είχε ακολουθήσει. Επομένως η μειοψηφούσα άποψη δεν έχει έρεισμα στην νομολογία του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου (αλλά και στις παγκοσμίως ισχύουσες αρχές δημοσιογραφικής δεοντολογίας), αφού αν όντως συνέχιζε μια τέτοια παράδοση θα περιλάμβανε και τις αναγκαίες παραπομπές σε προηγούμενες αποφάσεις, τις οποίες παρακάμπτει με μία ρήση ενός συγγραφέα (κι όχι δημοσιογράφου), του Ρουσντί, με την οποία ουδείς θα διαφωνούσε, αλλά και δεν σχετίζεται με τις υποχρεώσεις που συνεπάγεται η αποκαλυπτική δημοσιογραφία. Το δίλημμα "αλήθεια ή δεοντολογία" είναι ψευδές: η αλήθεια που διερευνάται με την δίκη για τη συκοφαντική δυσφήμηση είναι εάν τηρήθηκε η δεοντολογία.

Διαβάστε όλο το άρθρο στο e-lawyer

Επιστροφή στην αρχική σελίδα