Σκέψεις/αποκαλύψεις για την Αθήνα, την Ελλάδα, και τους Έλληνες

Αναρτήθηκε από… Unknown

Από την Αθηνά

Έφυγα από την Αθήνα και από την Ελλάδα την ημέρα που ξεκίνησαν οι φωτιές στην Αττική. Από το παράθυρο του λεωφορείου βλέπαμε τους μαύρους καπνούς που άρχιζαν ήδη να τυλίγουν την Αθήνα. Συνειδητοποίησα την σοβαρότητα της κατάστασης πολύ αργότερα, στο ferry για Ancona. Κοίταζα τις εικόνες στην τηλεόραση και αναλογιζόμουν την τραγική μοίρα αυτής της πόλης, της Αθήνας, μιας πόλης που μισιέται και καταστρέφεται από τους ιδίους τους ανθρώπους που θαπρεπε να την προστατεύουν, τους κατοίκους της.

Οι μεγάλες φωτιές στην Αττική, άρχισαν την δεκαετία του 1980. Και μετά από κάθε φωτιά, εκατοντάδες σπίτια, πολυκατοικίες και βίλες, αυθαίρετα τα περισσότερα, ξεπηδούσαν στις πλάγιες των καμένων πλαγιών. Οι Έλληνες γινόντουσαν όλο και πιο πλούσιοι, πλεονέκτες, αρπακτικοί. Η Αττική άλλαζε όψη, το περιβάλλον υποβαθμίζονταν με απίστευτα γρήγορους ρυθμούς. Η ζωή για πολλούς γινόταν πιο απαιτητική, το νέο κοινωνικό status υπαγόρευε διαμέρισμα στα προάστια, μεγάλο αυτοκίνητο -αργότερα δυο σε κάθε οικογένεια - και luxury εξοχικό σε μια καταπατημένη πρώην δασική έκταση η 100 μέτρα από τη θάλασσα. Το lifestyle έγινε πιο ξέφρενο, τα πάντα γύρω μας είχαν μια αίσθηση ελαφρότητας και προσωρινότητας.

Ανήκα στους λίγους, διαφορετικούς «Αθηναίους» που αντιστεκόντουσαν. Έμενα σε ένα λιτό διαμέρισμα στο κέντρο, δεν είχα αυτοκίνητο, δεν σύχναζα στα γνωστά «in» club της πρωτεύουσας, δεν έχω πάει ποτέ στα μπουζούκια, και όποιος ερχόταν στο σπίτι μου αναρωτιόταν τι τα κάνω όλα αυτά τα βιβλία και την γυρεύει μια μπάρα μπαλέτου στο δωμάτιο της κόρης μου.

Αγωνιζόμουν, με πάθος, με μερικούς ακόμη «γραφικούς» να σώσουμε το περιβάλλον. Άνισος ο αγώνας. Τα media μας αγνοούσαν, οι πολιτικοί, προωθούσαν μια εικονική ανάπτυξη της Ελλάδας, βασισμένη στην ανεξέλεγκτη οικοδόμηση, ενώ επιχειρηματίες και κάποιοι θεωρητικό-οικονομικό-φιλόσοφοι της δεκάρας πρόβαλλαν την αλόγιστη κατανάλωση ως μέσο επιτυχίας και ευτυχίας. Οι Έλληνες ανακάλυπταν γρήγορα πόσο εύκολο είναι να είσαι «κάποιος».

Και έτσι φτάσαμε στο σήμερα. Η Ελλάδα, έχει γεμίσει οικόπεδα, πολυτελή διαμερίσματα, εξοχικά, εθνικές οδούς, αυτοκίνητα. Οι πόλεις της έχουν χάσει την ομορφιά τους, στις περισσότερες από αυτές η ζωή είναι αφόρητη. Οι άνθρωποι έχουν χάσει την ταυτότητα τους, την ανθρωπιά τους. Η διαφθορά και η «αρπαχτή» κυριαρχούν σε όλα τα επίπεδα της κοινωνίας. Ο οχ-αδελφισμος έχει γίνει φιλοσοφία. Ελάχιστοι νοιάζονται για το τι συμβαίνει πέρα από την αυλή τους, και πάντα, για όλα, φταίει κάποιος άλλος.

Η Αθήνα είναι μία από τις πιο βρώμικες πόλεις της Ευρώπης. Είναι μια τριτοκοσμική πόλη. Οι κάτοικοι της την μισούν και χρόνο με τον χρόνο την καταστρεφουν ολο και περισσοτερο. Φαίνεται ότι μισούν τους ίδιους τους εαυτούς τους, τις οικογένειες τους, γιατί καταστρέφοντας την πόλη τους και το περιβάλλον καταστραφούν την ζωή τους, το μέλλον και την υγεία τον παιδιών τους.

Σπούδασα environmental science, περιβαλλοντολόγους τους λένε στην Ελλάδα. Ήταν μια συνειδητή επιλογή, που έγινε όταν γεννήθηκε η κόρη μου, λίγες μέρες μετά την έκρηξη στο πυρηνικό εργοστάσιο του Chernobyl. Όταν την κράτησα για πρώτη φορά στα χέρια μου, συνειδητοποίησα την μεγάλη ευθύνη που είχα απέναντι της και αποφάσισα να αγωνιστώ για να ζήσει σε ένα καλύτερο κόσμο. Tο πιο δύσκολο ήταν να παραμείνω σταθερή σε αυτά που πιστεύω, να μην παρασυρθώ από τα λόγια των «σειρήνων». Είμαι υπερήφανη που τα κατάφερα.

Μετακόμισα στην Αθήνα, από την επαρχία, το 1977. Ήμουν έφηβη, και η Αθήνα μου φάνηκε απέραντη, τρομακτική και συνάμα πανέμορφη και συναρπαστική. Την αγάπησα πολύ αυτή την πόλη. Δραπέτευσα μόνιμα στο εξωτερικό, είκοσι χρόνια μετά ,ψυχικά εξαντλημένη, μην αντέχοντας πια να ζω στην Ελλάδα. Ήταν μια σοφή απόφαση.

Ήμουν υπερήφανη να λέω πως είμαι Ελληνίδα. Η Ελλάδα όμως σήμερα δεν θυμίζει σε τίποτα τον τόπο που μεγάλωσα και αγάπησα. Είμαι ακόμη Ελληνίδα; δεν είμαι πλέον υπερήφανη.

Επιστροφή στην αρχική σελίδα