Η ματαιοδοξία μιας Χριστουγεννιάτικης λάμπας.

Αναρτήθηκε από… kamena voyrla blogger

Χριστούγεννα …

Νύχτα,
έκανα μια βόλτα στο κέντρο της Αθήνας με τελικό προορισμό την πλατεία Συντάγματος και ένα δέος τα ένιωσα.

Λάμπες, λαμπάκια, φωτεινά δεντράκια, φωτεινές γιρλάντες, βροχές από λαμπάκια, αναμμένοι Άγιο Βασίληδες, φωτεινά άστρα – πανδαισία φωτεινών χρωμάτων.
Όλη την νύχτα και την μέρα όλα αυτά τα λαμπάκια βρίσκονται σε έναν διαρκή οργασμό, δεν σβήνουν ποτέ, λες και με παρακολουθούν τι ώρα επιστρέφω σπίτι, και τι ώρα πάω στην δουλειά το πρωί.

Μου ήρθε στο μυαλό η ώρα της γης το καλοκαίρι που τρέξαμε όλοι να σβήσουμε το φως για μια ώρα.
Βγήκανε και οι στατιστικές την άλλη μέρα, τόσο διοξείδιο του άνθρακα γλιτώσαμε αυτή την ώρα, και άλλο τόσο κάναμε καλό στον πλανήτη, και δεν πρέπει λέει να μείνουμε σε συμβολικές κινήσεις αλλά να το κάνουμε με συνείδηση το να σβήνουμε τα φώτα (όταν δεν τα χρειαζόμαστε να βλέπουμε εε).

Την (χριστουγεννιάτικη) λάμπα μου μέσα … πόσο αλληλοσυγκρουόμενες είναι αυτές οι δυο έννοιες!

Τότε κάναμε μαλακία που σβήσαμε τα φώτα? και το χαρήκαμε κιόλας (άσε που στραβοκοιτάγαμε αυτούς που δεν τα έσβησαν) η τώρα κάνουμε μαλακία με αυτή την υπερβολή μέρα νύχτα?

ΥΓ
Δεν είμαι πεσιμιστής, και εμένα μου αρέσουν τα λαμπάκια, απλά κατέθεσα ένα εσωτερικό προβληματισμό.

Επιστροφή στην αρχική σελίδα