Εδώ «Τα θρανία της άνοιξης»! Ακούτε το ραδιόφωνο των παιδιών! Παιδιά, μείνετε συντονισμένα!

Αναρτήθηκε από… kamena voyrla blogger

Επιστολή αναγνώστη

Ανοιχτό γράμμα στους νέους και τις νέες
των Καμένων Βούρλων

Αγαπημένα μου παιδιά
Αδιάκριτα από έθνος τάξη, φύλο και φυλή ζείτε τις διαιρέσεις σας με τον τρόπο σας. Και τώρα με τα παιδιά – πρόσφυγες ή «τα όχι και τόσο παιδιά» ζείτε μια νέα διαίρεση. Στο λεωφορείο της Ρόζας οι θέσεις είναι έτοιμες για το ποιος θα καθίσει πού, μα και πολλοί άνθρωποι δεν το χρησιμοποιούν και πάνε με τα πόδια γιατί διαμαρτύρονται. Με τις ομάδες των συνομηλίκων σας θα προχωρήσετε να αμφισβητήσετε την γονική αυθεντία και θα πορευτείτε με ένα τέτοιο τρόπο που ίσως κάποτε μελαγχολικά θα πείτε πως λιγότερα από όσα φανταστήκατε κάνατε, μα κάτι συνεισφέρατε. Τα τείχη που θα κτίσετε ανεπαισθήτως θα σας κλείσουν απ’ έξω και ο κοσμοπολιτισμός σας μπορεί να ματαιωθεί από τους αναδυόμενους εθνικισμούς. Οι μικρές κοινότητες που θα κάνετε θα σας δώσουν την αίσθηση της ευτυχίας και τη γλυκιά ζωή με επιθυμίες και ελευθερίες που μόνο ο καλός θάνατος θα της ταιριάζει.

Αγαπημένα μου παιδιά
Αγόρια, κορίτσια και ανάμεσα. Αγαπήστε και αγαπηθείτε με έναν τρόπο που να είσαστε πολλοί και πολλές, με συμπερίληψη και δουλειά πάνω στο τι μας καταπιέζει. Γνωρισθείτε μεταξύ σας χωρίς να χρειάζεται να ταξιδέψετε στα μήκη και τα πλάτη του κόσμου και φτιάξτε το δικό σας σχολείο που τους χωρά όλους κι όλες. Χώρα είναι να χωράς κι όχι να χωρίζεις. Μιλήσετε για τα δικαιώματα των παιδιών κι ετοιμαστείτε για τις 20 Νοέμβριου να μιλήσετε για το άγραφο δικαίωμα του χώρου. Και μαζί θα κάνουμε εξόδους από το σχολείο, υπαίθρια διδασκαλία, τυπογραφείο, ποδήλατα, πλατείες, νεανικό σινεμά, παγκάκια, ιαματικά λουτρά και βιβλιοθήκες.

Αγαπημένα μου παιδιά
Η πόλη μας δοκιμάζεται από τον Οιδίποδα Τύραννο γιατί το έγκλημα έχει διαπραχθεί. Στη νεότητα αυτή τη φορά φορτώνονται οι αμαρτίες του κόσμου. Εναντίον της νεότητας κηρύττεται ένας πόλεμος ιδεών για να γεράσει πιο γρήγορα. Κι αυτό έχει συμβεί. Μα κάθε γέννηση είναι και μια ελπίδα. Αγαπήστε την γέννηση στη δύση που παρακμάζει για να έχουμε επιθυμητά παιδιά. Όπου βλέπετε τους συνομηλίκους φανατιστείτε μια κυβέρνηση των παιδιών, μια συνέλευση και πως είσαστε οι κληρονόμοι της γης. Αγαπήστε αυτόν το κόσμο για να τον αλλάξετε. Αυτός είναι ο νέος νόμος, η αγάπη ως δικαιοσύνη. Το μίσος δεν είναι της Αντιγόνης. Όποιος/ α μισεί, εχθρεύεται. Κι όποιος εχθρεύεται διαιρεί σε βαθμό ατομικότητας. Διαιρούμαστε για να γεννηθούμε, αφού αγαπηθούμε και μετά πολλαπλασιαζόμαστε. Είμαστε με τη ζωή και τον θάνατο. Και αγαπάμε να είμαστε ήρωες της πολιτικής πράξης. Κρατήστε αυτές τις πράξεις στον νου σας. Και θα γίνεστε τα γινόμενα της κάθε εποχής του χρόνου.

Γινόμενο και της τωρινής εποχής του φθινοπώρου που δοκιμάζεται η πόλη μας για τα παιδιά – πρόσφυγες. Αυτά τα παιδιά κάνουν τον δρόμο του Οιδίποδα ξανά και ξανά. Μπορεί να κάνετε μαζί τους τα κείμενα του σχολείου και να παίξετε την τραγωδία μαζί στα μέρη που μας πηγαίνουν οι καθηγητές μας, στο κτίριο του Ασκληπιού. Οι τραγωδίες θέλουν αυτές τις τερατολογίες που ακούτε. Γιατί τέρατα και τραγωδίες πάνε μαζί. Εσείς είστε ο χορός! Έχετε μεγαλώσει με τραγωδίες. Είναι τα όρια στην άμεση δημοκρατία στη μικρή πόλη μας με τη λαϊκή της συνέλευση. Γιατί επινοήθηκε στην κλασική Αθήνα το θέατρο; Για να έχουμε όρια, σύνορα, ιερό και βέβηλο και παραδόσεις. Και μη σας τρομάζουν οι πλειοψηφίες στην δημοκρατία γιατί έχουμε το κώνειο. Τα παιδιά – πρόσφυγες είναι και οι δυο Οιδίποδες. Θέλουν να συναντήσουν τους γονείς τους. Και γίνονται στο τέλος πρόσφυγες στη πόλη του Θησέα. Μια τραγωδία λαμβάνει χώρα. Και οι θεατές μαθαίναμε πως συμπονούν το δράμα των ηρώων στο θέατρο. Και ξέρουν και την αλήθεια και τον μύθο από πριν.

Τίποτα καινούριο παιδιά. Η ίδια ιστορία επαναλαμβάνεται, σα να πρόκειται στο μέλλον μόνο να βρεθεί ένα θέατρο του καταπιεσμένου που θα δώσει τη λύση. Το μέλλον γίνεται. Δεν υπάρχει. Του γυρίζουμε τις πλάτες. Γίνετε εσείς.

Αγαπημένα μου παιδιά
Γεννήθηκα στα Καμένα Βούρλα το 1968 μετά τον Μάη. Αγαπήθηκα πολύ από τους γονείς μου και από μικρός λάτρευα την εργασία, το θεό και τους φίλους. Πολλές φορές μου είπε ο μπαμπάς μου πως δεν υπάρχουν φίλοι κι έδωσα ομηρικές μάχες μαζί του. Μετά κατάλαβα πως οι φιλίες ήταν πιο σημαντικές και ακολούθησα το δρόμο της αγάπης με τις χαρές και τους πόνους. Αγαπημένο μου παιχνίδι ήταν ο πόλεμος της πάνω και της κάτω γειτονιάς και άκουγα ασμένως την ιαχή «πήραμε τον όμιλο». Συνεργαζόμουν με τα παιδιά και αγαπούσα να είμαι μαζί τους ελεύθερος, αλληλέγγυος και ίσος. Πηγαίναμε με τα ποδήλατα στα γειτονικά χωριά, περνούσαμε την δημοσιά και κατεβαίναμε κάτω χαμηλά στα πηγάδια. Στήναμε τα πρώτα σπιτάκια με καλάμια και παίζαμε το παιχνίδι του γιατρού με τα κορίτσια. Έτσι άρχισα να καταλαβαίνω το φύλο μου. Είχα «φασίστες» δασκάλους, αλλά ξεχώριζαν οι γυναίκες τους που με έκαναν να αισθάνομαι πως υπάρχουν ευαισθησίες και ηδονές. Αγαπούσα τα μαθήματα και τα βιβλία αλλά όχι το σχολείο. Είχα το δικό μου ποδηλατικό εργαστήρι, επιδιόρθωνα δωρεάν ποδήλατα, σύχναζα στα γκαράζ της γειτονιάς κι είχα το δικό μου ραδιόφωνο και τη δική μου ομάδα, το «Fm Αγκάθι». Αγάπησα το ροκ και το σκοτεινό κύμα στη μουσική. Από τον μπαμπά μου έμαθα να είμαι σερβιτόρος για πολλά χρόνια και από τη μαμά μου να γίνω αυτό που δεν έγινε, δάσκαλος, πάλι για πολλά χρόνια. Δουλεύω πολύ κι αυτό που με χαρακτηρίζει είναι η συνεργασία με τη μεγάλη ηθική αποστολή να αλλάξουμε τον κόσμο. Ταξίδεψα στην Αθήνα, έκανα πολλές σπουδές, έδωσα κάτι καινούριο στον τρόπο που κάνουμε σήμερα εκπαίδευση και αισθάνομαι πως υπηρετώ μια συλλογική συναισθηματική νοημοσύνη, σαν μια μεγάλη συνέλευση ανθρώπων και φύσης. Πολλοί άνθρωποι με αποκαλούν «ο δάσκαλος με το ποδήλατο». Αγαπώ τα παιδιά γιατί τα δικαιώματά τους μυρίζουν πορτοκάλι. Έκανα πολλές ομάδες στον τόπο μας αλλά πάντα θα αγαπώ την «Οικολογική Κίνηση Καμένων Βούρλων». Αγαπώ την πόλη μας, τους ανθρώπους και τα ζώα και ποδηλατώ σ’ αυτήν. Είναι το μικρό μου «Ντόγκβιλ». Στον τόπο αυτόν πολιτικοποιήθηκα και βίωσα την οικολογία. Φιλοξενώ ανθρώπους στο κοινόβιο που έχω, ποτίζω δέντρα, δίνω δωρεάν ποδήλατα, στηρίζω τους γονείς μου και πηγαίνω την αλληλεγγύη μου παντού αδιάκριτα. Γράφω πολλά κείμενα και κάνω εφημερίδες και ραδιόφωνο με τα παιδιά. Είμαι μέλος στην Παιδαγωγική Ομάδα το «Σκασιαρχείο» και οραματίζομαι το σχολείο της κοινότητας. Μου αρέσει η παιδαγωγική Freinet κι με αυτή συνεργάζομαι με πολλούς ανθρώπους - παιδιά πάνω στο σχήμα τάξη – αυλή – κοινότητα. Και κάθε καλοκαίρι είμαι στην πόλη μας.

Γεια σας παιδιά. Για σας παιδιά. Μεγάλα και μικρά. Ήταν «Τα θρανία της άνοιξης» – το ραδιόφωνο των παιδιών. Στο μικρόφωνο ο κ. Μπάμπης, 25/9/2020, Καμένα Βούρλα.

Υ γ. Από την Τετάρτη 23.9.2020 μέχρι και σήμερα στα Καμένα Βούρλα λαμβάνουν χώρα ανθρώπινες πράξεις μετά - ανθρώπων που αναβιώνουν τον πόλεμο, τις ιαχές, το σπήλαιο του Πλάτωνα και τις φωνές των πασχόντων. Δίπλα τους εμείς κάνουμε ραδιόφωνο. Είναι μια παρηγοριά για τα παιδιά – πρόσφυγες αλλά κι όλους τους καταπιεσμένους του κόσμου που δεν έχουν σεντόνι να κοιμηθούν και φαΐ να φάνε. Ας πάμε με το νερό, το ψωμί και το τυριά όπως κάναμε για τους ξένους στα χωριά μας. Γιατί η είσοδος στα σπίτια μας και τα δωμάτιά μας ήταν για τον ξένο. Έτσι μεγαλώσαμε. Και η λουτρόπολή μας είναι για τα παιδιά. Τόσα παιδιά έχουν κάνει εδώ τα πρώτα τους βήματα. Κι εδώ επιστρέφουν με τις γλυκείες αναμνήσεις του πρώτου φλερτ ή του πρώτου μεροκάματου. Ακούστε λοιπόν τους ήχους της πόλης. Μην κλείνετε τα αυτιά σας. Κλίνετε τα ουσιαστικά που πετάχτηκαν στο δρόμο. Και κάνετε το δικό σας ραδιόφωνο. Η πρώτη φορά που διώχθηκαν οι πρόσφυγες από την πόλη μας ήταν όταν τα πιο μεγάλα από εσάς παιδιά γεννηθήκατε. Τώρα είναι η δεύτερη φορά. Το ασυνείδητο της πρώτης φοράς γίνεται συνειδητό τη δεύτερη. Κι αυτό το ονομάζουμε ενηλικίωση. 

 [Μπάμπης Μπαλτάς]