Η Δύναμη και το Όριο της Τοπικής Δημοκρατίας

Επιστολή ανγνώστη

Στις τοπικές κοινωνίες, εκεί όπου η καθημερινότητα συναντά την πολιτική, η συνύπαρξη διαφορετικών ιδεολογικών ταυτοτήτων αποδεικνύεται το πιο απαιτητικό εγχείρημα. Όταν προκύπτει ένα μείζον ζήτημα, η αναζήτηση κοινής γραμμής δεν σκοντάφτει τόσο στις τεχνικές λύσεις όσο στη βαθύτερη κοσμοθεωρία των δημοτών.

Η διαφορά βρίσκεται στη ρίζα: δύο βασικές ιδεολογικές στάσεις διατρέχουν το τοπίο.
Α. Η φιλελεύθερη σκέψη, που προτάσσει τον σεβασμό του ατόμου, την ανοιχτή κοινωνία, την ελεύθερη ανταλλαγή ιδεών και τη λογοδοσία.
Β. Η ανελεύθερη σκέψη, που συχνά επενδύει στον φόβο, στην ιεραρχία, στη λογική της οπαδοποίησης ή στην επίκληση ενός «κοινού καλού» που ακυρώνει την προσωπική ελευθερία.

Όπως έγραψε ο Τζον Στιούαρτ Μιλ, «η ελευθερία της γνώμης δεν έχει αξία αν δεν περιλαμβάνει την ελευθερία της αντίθετης γνώμης». Η φιλελεύθερη στάση δεν αρκείται στην ανοχή· επιδιώκει την ενεργή συνύπαρξη, θεωρώντας ότι μόνο μέσα από τον ανοιχτό διάλογο μπορεί να γεννηθεί πρόοδος.

Απέναντι σε αυτή την ανοιχτή προσέγγιση, η ανελεύθερη σκέψη συχνά αμφισβητεί την ίδια τη διαδικασία, επιλέγοντας τον λαϊκισμό ή τον αποκλεισμό. Εκεί εδράζονται οι διαφορές στην αντίληψη της γνώσης, της αντικειμενικότητας, της ίδιας της πολιτικής πράξης.

Η αστική δημοκρατία, με την αρχή της πλειοψηφίας, επιχειρεί να κανονικοποιήσει αυτές τις αντιθέσεις. Όμως η δύναμή της δεν έγκειται στη σιωπηλή αποδοχή,(μιας συνεκτικης ομαδος αιρετων) αλλά στην ικανότητά της να εξασφαλίζει τον χώρο όπου η φιλελεύθερη ιδέα –ότι κάθε πολίτης είναι φορέας ατομικών δικαιωμάτων και ίσου λόγου– μπορεί να παραμένει ενεργή και να προστατεύει μειοψηφίες, διαφορετικές φωνές και καινοτόμες σκέψεις.

Η Χάνα Άρεντ υπενθύμιζε ότι «η πολιτική γεννιέται εκεί όπου οι άνθρωποι δρουν μαζί, όχι εκεί όπου σκέφτονται "ομοιόμορφα-μη σκεπτομενα». Στις τοπικές κοινωνίες, αυτή η παρατήρηση μετατρέπεται σε κάλεσμα: να υπερασπιστούμε τον πλουραλισμό όχι ως αναγκαίο κακό, αλλά ως την ίδια την ουσία της δημοκρατικής ζωής.

Έτσι, το πραγματικό στοίχημα για κάθε δήμο δεν είναι να εξαφανίσει τις αντιθέσεις, αλλά να διατηρεί ανοιχτό το πεδίο όπου η φιλελεύθερη σκέψη μπορεί να κατευθύνει την κοινότητα σε λύσεις που σέβονται τον άνθρωπο πριν από κάθε πλειοψηφία σε διατεταγμενη υπηρεσια.
Το γνωστο θεμα της επικαιροτητος εχρηζε ειδικης αντιμετωπισης.
Δυστυχως ,πρωτα ο ετσιθελισμος και κατα δευτερον λογο ο λαικισμος ---εξ αιτιας του πρωτου--- μεγιστοποιησαν και δημιουργησαν χασμα προτιμησιακης λογικης
μεταξυ των δημοτων.
Πιστευω ως φιλελευθερος στην διορθωση του χασματος και επαναφορα της κανονικοτητας στην τοπικη πολιτικη.

ΚΡΙΤΩΝ