Νομίζω ότι το παρακάτω ποίημα είναι πολύ επίκαιρο...

Για τον όρο «Μετανάστες»

«Λαθεμένο μου φαινόταν τ όνομα που μας δίνουν:

« Μετανάστες».

Θα πει, κείνοι που άφησαν την πατρίδα τους. Εμείς, ωστόσο,

δε φύγαμε γιατί το θέλαμε,

λεύτερα να διαλέξουμε μιαν άλλη γη. Ούτε

και σε μιαν άλλη χώρα μπήκαμε

να μείνουμε για πάντα εκεί, αν γινόταν.

Εμείς φύγαμε στα κρυφά. Μας κυνήγησαν, μας προγράψανε.

Και η χώρα που μας δέχτηκε, σπίτι δε θα’ναι, μα εξορία.

Έτσι απομένουμε δω πέρα ασύχαστοι, όσο μπορούμε πιο κοντά

στα σύνορα,

προσμένοντας του γυρισμού τη μέρα, καραδοκώντας το παραμικρό

σημάδι αλλαγής στην άλλη όχθη, πνίγοντας μ’ ερωτήσεις

κάθε νεοφερμένο, χωρίς τίποτα να ξεχνάμε τίποτα

ν΄απαρνιόμαστε.

Χωρίς να συχωράμε τίποτ΄απ΄όσα έγιναν, τίποτα δε συγχωράμε.

Α, δε μας ξεγελάει τούτη η τριγύρω σιωπή! Ακούμε ίσαμ΄ εδώ

τα ουρλιαχτά που αντιλαλούν απ΄τα στρατόπεδα τους. Εμείς

οι ίδιοι

μοιάζουμε των εγκλημάτων τους απόηχος, που κατάφερε

τα σύνορα να δρασκελίσει. Ο καθένας μας,

περπατώντας μες το πλήθος με παπούτσια ξεσκισμένα,

μαρτυράει τη ντροπή που τη χώρα μας μολεύει.

Όμως κανένας μας

δεν θα μείνει εδώ. Η τελευταία λέξη

δεν ειπώθηκε ακόμα».

Μπέρτολτ Μπρέχτ


Για την αντιγραφή Γιάννης Φραγκούλης

Αυτοκινητιστής

Καμένα Βούρλα